«
نشانه های بحران ایران را نمی توان به عنوان «مسا ئل» ایران توضیح داد، همه آن نشانه ها، نمودار«مشکل» ایران هستند.«
درتاریخ نویسی جدید، نظریه های بسیاری با توجه به مواد تاریخی اروپایی تدوین شده است وبرخی ازآن ها هوادارانی نیزدرایران پیدا کرده است. نظریه ی تاریخی میشل فوکو یکی ازهمین نظریه هاست.
ماهیت روش را مضمون بحث متعین می کند و بدین سان ، هر روشی را نمی توان بدون توجه به مبانی و مهمتر از این ، فلسفه ای که در خود حمل می کند ، در مورد مضمونی دیگر به کار گرفت.
با بازگشت به خویشتنی نا آگاهانه که در درون بسیاری از فرهنگهای سنتی آغاز شده ، سنت به عاملی نیرومند برای تحرک ، اما در خلاف جهت تجدد و لاجرم ، در جهت نا بودی دستاورد های آن تبدیل خواهد شد.
هم زمان با فراهم شدن مقدمات جنبش مشروطه خواهی مردم ایران، سنت همه توان خود را از دست داده بود.
بحث در باره ماهیت سنت ،تنها با توجه به اندیشه تجدد ممکن است.درقلمرو اندیشه نیز اندیشه تجدد با تکیه به سنت قابل توضیح نیست.
در کتاب در آمدی فلسفی بر تاریخ اندیشه سیاسی در ایران گفته بودیم که پرداختن به جدالی که در نیمه های سده هفدهم در فرانسه از آن به ” جدال متقدمان و متاخران ” تعبیر شد و در واقع ، بحثی در نسبت میان سنت وتجدد بود، در شرایط کنونی ایران ضرورتی حیاتی است.
طرحی از یک نظریه مشروطیت و حکومت قانون در ایران
تاریخ آیینه بی امانی است که حقیقت را و همه حقیقت را باز می تاباند و برای اهل ایدئولوژی ، چنان که نیچه گفته بود، هیچ چیز مانند ” حقیقت غیر قابل تحمل نیست ” .
انتشار درسنامه های مدرسه علوم سیاسی آغاز تحولی مهم در تاریخ حقوق در ایران بود و، در واقع ، بدین سان راه آشنایی ایرانیان با زبان و اسلوب حقوق جدید هموار شد.
طرحی از یک نظریه مشروطیت وحکومت قانون در ایران
راه اهل شریعت در توضیح مشروعیت مشروطیت هموار تر بود، زیرا سیاست، برابر مبانی تشیع، به لحاظ نص کتاب ، در منطقه فراغ شرع قرار می گرفت، در حالی که هر حکمی در مسایل حقوقی می توانست تعارضی با نص کتاب داشته باشد.
& Edited by Goftar-Berlin