تاریخ ایران درهمه بدی ها وخوبی های آن، نیازی به اید ئولوژی ندارد.
آنچه ایران را ازهمه کشورهای همسایه او متمایز می کند، تاریخی بودن تاریخ آن است.
چگونه ایران، به رغم دولت هایی کوتاه مدت، در دوره هایی، توانسته است، پیوسته، جامعه ای بلند مدت ایجاد کند؟
چرا پرسش از ایران را باید به عنوان یک مشکل مطرح کرد وتمایز میان تاریخ های جدید وایران «تاریخ پایه ای» کدام است؟
«
نشانه های بحران ایران را نمی توان به عنوان «مسا ئل» ایران توضیح داد، همه آن نشانه ها، نمودار«مشکل» ایران هستند.«
درتاریخ نویسی جدید، نظریه های بسیاری با توجه به مواد تاریخی اروپایی تدوین شده است وبرخی ازآن ها هوادارانی نیزدرایران پیدا کرده است. نظریه ی تاریخی میشل فوکو یکی ازهمین نظریه هاست.
ماهیت روش را مضمون بحث متعین می کند و بدین سان ، هر روشی را نمی توان بدون توجه به مبانی و مهمتر از این ، فلسفه ای که در خود حمل می کند ، در مورد مضمونی دیگر به کار گرفت.
با بازگشت به خویشتنی نا آگاهانه که در درون بسیاری از فرهنگهای سنتی آغاز شده ، سنت به عاملی نیرومند برای تحرک ، اما در خلاف جهت تجدد و لاجرم ، در جهت نا بودی دستاورد های آن تبدیل خواهد شد.
هم زمان با فراهم شدن مقدمات جنبش مشروطه خواهی مردم ایران، سنت همه توان خود را از دست داده بود.
بحث در باره ماهیت سنت ،تنها با توجه به اندیشه تجدد ممکن است.درقلمرو اندیشه نیز اندیشه تجدد با تکیه به سنت قابل توضیح نیست.
در کتاب در آمدی فلسفی بر تاریخ اندیشه سیاسی در ایران گفته بودیم که پرداختن به جدالی که در نیمه های سده هفدهم در فرانسه از آن به ” جدال متقدمان و متاخران ” تعبیر شد و در واقع ، بحثی در نسبت میان سنت وتجدد بود، در شرایط کنونی ایران ضرورتی حیاتی است.
& Edited by Goftar-Berlin